Jako pierwsza polska marka modowa Spadiora przedstawia opracowaną przez sztuczną inteligencję kampanię, w której znane dzieła sztuki połączono z apaszkami marki i wizerunkiem jej właścicielki, Marty Lech-Maciejewskiej.
Przeczytaj również: Od inspiracji do plagiatu. Gdzie jest granica?
– Zależy nam, żeby Spadiora była nowoczesną i innowacyjną marką. W jej rozwoju ogromny potencjał widzimy w nowych technologiach oraz sztucznej inteligencji. Dlatego jako jedni z pierwszych na polskim rynku mody postanowiliśmy standardową kampanię wizerunkową zamienić na tę wykonaną z wykorzystaniem AI. Zapraszamy zatem do unikalnej, wirtualnej Galerii Sztuki Spadiory – mówi Jan Lech, współwłaściciel marki Spadiora.
W wirtualnej Galerii Sztuki Spadiory znajdziemy 10 ponadczasowych obrazów, które historyczka sztuki, Maja Michalak (Poza Ramami), znaczeniowo połączyła z motywami przewodnimi apaszek marki. Dodatkowo na obrazach pojawili się właścicielka Spadiory, Marta-Lech Maciejewska, oraz jej rodzina.
– Utrzymane w ówczesnym klimacie, ale przełożone na nowoczesny obraz dzieła sztuki są nie tylko piękne, ale też wywołują w nas wiele emocji. Jednym z moich ulubionych jest „Maria Antonina w muślinowej sukience” Elisabeth Vigée Le Brun, które połączyliśmy z apaszką we wzór „Usta”. Obraz ten opowiada o niezależności kobiet i ich sile. Królowa Maria Antonina zamanifestowała swoją odwagę i wystąpiła w nieformalnym stroju, wywołując tym samym skandal. Z kolei na obrazie Aleksandra Gierymskiego „Żydówka z pomarańczami” w naszej interpretacji pojawiła się postarzała twarz nieżyjącej już mojej Teściowej. To niewiarygodne, że możemy zobaczyć, jak wyglądałaby dzisiaj. Do tego ten portret powstał na tle Warszawy, którą kochała – mówi Marta Lech-Maciejewska. Kampania marki Spadiora została opracowana przez Jacka Jabłońskiego (Sztuczna Polska).
Przeczytaj również: Fenomen marki BIZUU: z poznańskiej pracowni na Olimpiadę w Paryżu
Galeria sztuki Spadiory
Apaszka „Duma”
Paw jest symbolem piękna, godności i dumy. Nie bez powodu w naszej kulturze funkcjonuje powiedzenie „Dumny jak paw”. Ten przepiękny, minimalistyczny wzór ma być pretekstem do refleksji nad tym, co napawa Cię dumą. Paw jest też symbolem nieśmiertelności duszy. I w kontekście tego wzoru nabiera to dodatkowego znaczenia, bo chcielibyśmy, by nieśmiertelne zostało po nas to, z czego jesteśmy najbardziej dumni.
- Johannes Vermeer | Alegoria malarstwa | 1668 | barok
W „Alegorii malarstwa” Vermeer podsumował swoją dotychczasową karierę artystyczną. Najprawdopodobniej obraz ten pełnił rolę jego wizytówki. Był popisem umiejętności, które miały skłonić odwiedzających jego pracownię do zamówienia dzieła. Możemy przypuszczać, że Vermeer był z tego dzieła szczerze dumny – nie sprzedał go nawet wtedy, kiedy był poważnie zadłużony. Obraz ten pełen jest ukrytych znaczeń, które dzisiaj bardzo trudno jest rozszyfrować. Z pewnością jednak, rozumiemy, że Vermeer chciał namalować obraz, który sam w sobie będzie hołdem dla malarstwa i jego apoteozą.
Apaszka „Usta”
Wolność słowa, wolność duszy. Wolność wypowiedzi, wolność umysłu. Nam kobietom od wieków próbuje się zamknąć usta. Przez wiele pokoleń nasze prababki, babki i matki dawały na to przyzwolenie. Ale my nie chcemy milczeć, ponieważ walka toczy się nie tylko o naszą wolność, ale też o wolność kolejnych pokoleń. Ten wzór stylistyką nawiązuje do lat 60-tych i 70-tych, do kontrkultury hipisowskiej i ruchów kontestacyjnych. Do sprzeciwu wobec panujących wówczas zasad. Również do buntu młodych przeciwko światu dorosłych. My zaś stajemy w opozycji do wszystkich tych, którzy próbują odebrać nam – kobietom wolność. Tym, dla których nasze kobiece słowo jest mniej warte, zagłuszane i niesłyszalne.
- Elisabeth Vigée Le Brun | Maria Antonina w muślinowej sukience | 1783 | klasycyzm
Elisabeth Vigée Le Brun i Maria Antonia jako kobiety, które odegrały dużą rolę w historii, kiedy mężczyźni nadal dyktowali warunki i ustalali reguły. Elisabeth Vigée Le Brun była jedną z najbardziej utalentowanych artystek XVIII wieku. Zrobiła międzynarodową karierę. Malowała najbardziej znaczące osoby w ówczesnej Europie, w tym samą królową Francji Marię Antoninę. Była jej portrecistką, ale także przyjaciółką. W tym obrazie złamała konwenanse przedstawiając królową w nieformalnym stroju – w słomkowym kapeluszu i muślinowej sukience bez gorsetu. Wywołało to ogromne oburzenie na dworze. Na szczęście reputacja Vigée Le Brun nie ucierpiała i zachowała swoich królewskich i arystokratycznych klientów.
Przeczytaj również: Google pokaże ubranie na ciele i znajdzie jego tańszy zamiennik
Apaszka „Góra lodowa”
To co dostrzegasz ponad taflą wody to efekt czyjejś ciężkiej pracy. Twojej, jej, jego, ich. Czy było ciężko? Jesteś w stanie ocenić tę drogę na szczyt tylko jeśli widzisz jej początek. Wszystkie porażki po drodze, ślepe zaułki, popełnione błędy, ludzie, którzy zawiedli. To co kryje się pod wodą, to ciężka praca wykonywana każdego dnia, samotność, porażki, drobne sukcesy świętowane w pojedynkę. Nie widząc całości nie możesz ocenić skali sukcesu ani tego jak ciężko było dotrzeć na szczyt.
- Johannes Vermeer | Mleczarka | ok. 1660 | barok
Choć jedyną czynnością, którą widzimy na tym obrazie jest przelewanie mleka, współcześni Vermeerowi odbiorcy wiedzieli, że jest to tylko jeden z kroków, które namalowana kobieta musiała wykonać. Na stole znajdują się pokruszone kawałki chleba. Najprawdopodobniej część z nich została wymieszana wcześniej z jajkiem w glinianym naczyniu. Służąca zalewa je teraz uważnie mlekiem. Ważne, aby kawałki były zanurzone w mleku w całości, inaczej przygotowywany przez nią posiłek nie osiągnie idealnej konsystencji. Mleczarka została przedstawiona w trakcie gotowania tradycyjnego deseru z czerstwego chleba. Dlaczego Vermeer poświęcił tyle uwagi tej pozornie prozaicznej scenie? Widzimy tutaj służącą, która z czułością przemienia czerstwy, nienadający się do spożycia, chleb w nowe, pożywne i zdrowe danie. Jest to zatem scena, która daje wyraz etycznym wartościom społeczeństwa XVII-wiecznych Niderlandów. Posiłek przygotowany ze skromnością i z uwagą był jedną z cnót życia domowego.
Apaszka „Cyrk”
Usiądź prosto, ucz się pilnie, popraw włosy, bądź grzeczna, ładnie się umaluj, dziewczynkom to nie przystoi. Ile razy wpadliście w schemat bycia „Kobietą”? Niestety, listę nakazów i zakazów dostajemy już na sali porodowej i z każdym dniem się ona wydłuża. Robi się z tego niezły galimatias, żeby nie powiedzieć cyrk. Chodzimy jak po sznurku, balansując pomiędzy wymaganiami i oczekiwaniami. A wokół nas gromadzi się mnóstwo ludzi czekających na nasze potknięcie. Czy umiesz się w tym świecie odnaleźć?
- Zofia Stryjeńska | Pory roku. Listopad-grudzień (Korowód I – z jeleniem) | 1925 | art déco
Zofia Stryjeńska zdecydowanie wychodziła poza schematy. Aby móc studiować na Akademii w Monachium, na którą przyjmowano tylko mężczyzn, przebrała się za swojego brata Tadeusza Grzymała Lubańskiego. Przez rok studiowała w przebraniu, aż do momentu, kiedy nie wyszło to na jaw. Pomimo nieukończenia studiów, odnosiła ogromne sukcesy jako artystka. To właśnie ona otrzymała 4 nagrody Gran Prix, dwa dyplomy i mnóstwo gratulacji na Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych w Paryż za panneu z cyklu „Pory roku”. Był to ogromny sukces. Jednak jej chęć robienia kariery mocno odbijała się na jej życiu prywatnym. Jej mąż próbował zamknąć ją w szpitalu psychiatrycznym i zabrał prawo do opieki nad trójką dzieci, bo uważał, że Zofia nie powinna poświęcać tyle czasu sztuce.
Przeczytaj również: Ukryte zawody – Art Director: „Zdecydowanie najtrudniejsze jest zmierzenie się z ograniczeniami”
Apaszka „Kamuflaż”
Ukryj, schowaj, zakryj, zakamufluj. Czy masz czasami tak, że chciałabyś zniknąć? Rozpłynąć swoje ciało w powietrzu. Bo jest za chude, za grube, bo za niskie, zbyt wysokie, nieforemne lub bezkształtne. A gdyby tak skończyć z oczekiwaniami i poczuć wdzięczność za to, że po prostu jest? Perfekcyjne w swej niedoskonałości. Jedyne w swoim rodzaju. Unikatowe i piękne. Tak po prostu.
- Peter Paul Rubens | Wenus przed lustrem | ok. 1615 | barok
„Malarz ciała” – tak często określa się Rubensa. „Rubensowskie kształty” – bujne i zmysłowe, uderzające swoją naturalnością są wynikiem zachwytu nad czystym pięknem nagiego ciała. Kobiety Rubensa są ucieleśnieniem piękna. Świetnie zdaje sobie z tego sprawę Wenus przeglądająca się w lustrze. Skrawek prześwitującego materiału bezpretensjonalnie osunął się na uda, a złociste włosy zostały odgarnięte tak, abyśmy mogli razem z nią celebrować piękno jej ciała w całej okazałości. W przenikliwym wzroku bogini nie odnajdujemy choć cienia wstydu. Jednak nie patrzy ona tylko na siebie, ale kątem oka spogląda także na nas. Zaprasza nas do przejrzenia się w tym samym lustrze pytając: czy potrafisz spojrzeć na siebie tak jak bogini?
Apaszka “Zegary”
Sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata. Dekady, wieki, epoki, ery. Każdy z nas złożony jest z czasu. Każdego z nas definiuje godzina naszych narodzin, rok czy pokolenie, którego częścią jesteśmy. Ale też nie możemy dać się zwariować presji czasu. Wszystkie zegary przedstawiają ważne dla naszych czasów i dla nas samych wydarzenia. Jeden z zegarów jest pozbawiony wskazówek. To zegar dla Ciebie. Zaznacz godzinę, która zdefiniowała Twoje życie. Co to będzie? Do każdej apaszki dołączamy specjalny pisak do tkanin, dzięki któremu możesz spersonalizować swoją apaszkę zaznaczając na pustym zegarze ważną dla Ciebie godzinę.
- Jan van Eyck | Portret małżonków Arnolfinich | 1434 | renesans
Chęć zatrzymania ważnych chwili towarzyszyła ludzkości od zarania dziejów. Pamięć o szczególnych wydarzeniach przechowujemy na różne sposoby. Jednym z nich jest sztuka, a dokładniej zatrzymywanie czasu dzięki obrazom. Taką funkcję najprawdopodobniej pełni portret Arnolfinich. Choć mnóstwo namalowanych elementów świadczy o bogactwie tej pary, a tym samym chęci zaprezentowania się z jak najlepszej strony, inne przedmioty mogą wskazywać na to, że jest to pamiątkowy portret wykonany po śmierci pani Arnolfini. To jedno z bardziej zagadkowych dzieł w historii sztuki. Zapewne tylko sami fundatorzy oraz artysta wiedzieli dokładnie jaka historia została tutaj zachowana na wieki.
Apaszka „Dojrzałość”
Ten, wydawałoby się na pierwszy rzut oka, klasyczny wzór porusza temat dojrzałości. Bardzo często spychanej na margines. Lubimy patrzeć na to, co piękne, gładkie, młode i powabne. Odwracamy wzrok, kiedy przychodzi nam patrzeć na dojrzałość w czystej, naturalistycznej postaci. Często pomarszczonej, wyblakłej, pokrytej patyną, zmęczonej czasem, poranionej życiem. Dlatego, wśród pięknych kwiatów, liści i owoców ukryliśmy te jeszcze piękniejsze: dojrzałe, chcąc pokazać, że noszenie takiej nieidealnej apaszki w dzisiejszych czasach jest pewnego rodzaju odwagą. Chcemy to normalizować i głośno mówić o tym, że dojrzałość jest przepiękna i niesie w sobie zdumiewającą szlachetność.
- Aleksander Gierymski | Żydówka z pomarańczami | 1880-1881| realizm
Dojrzałe kobiety pojawiając się w malarstwie zachwycają historią ukrytą w mądrości spojrzenia, zakamarkach zmarszczek czy spracowanych dłoniach. Magii zaklętej w wieku kobiet poświęca uwagę w swojej twórczości Aleksander Gierymski, a Żydówka z pomarańczami to jednocześnie jedno z najcenniejszych dzieł artysty. Skradzione po upadku powstania warszawskiego odzyskane zostało w 2010 roku. Liczne prace renowacyjne sprawiły, że obraz odzyskał dawny blask, tak tutaj dzięki zastosowaniu sztucznej inteligencji możemy przenosić nieobecnych już w naszym życiu bliskich we współczesne czasy. Zmęczona życiem, uboga kobieta jest piękna, a jej przyozdobiona zmarszczkami twarz o smutnym spojrzeniu wyraża godność człowieka, która przynależna jest wszystkim niezależnie od wieku czy statusu materialnego.
Apaszka „Ocean”
Nowa odsłona wzoru składającego hołd Matce Naturze. Podróżując po Świecie jeszcze nigdy żaden twór rąk ludzkich nie zachwycił mnie tak, jak dzieła natury. Rafy koralowe są na to najlepszym dowodem. Często przemierzamy szmat drogi, żeby zobaczyć te wszystkie piękne miejsca. Podróżujemy i niestety odkrywając świat natury zostawiamy po sobie ślad w postaci śmieci. O tym, jak duży to problem przekonałam się będąc na Madagaskarze czy Malediwach. Piękna na pierwszy rzut oka apaszka, ukazująca obfitość rafy koralowej kryje w sobie mnóstwo śmieci: foliówki, słomki plastikowe, żarówki, jednorazowe rękawiczki. Apaszka „Ocean 2.0” ma przypominać, że Ziemia jest jedna. Nie ma opcji przeprowadzki na Planetę B. Zachwycając się pięknem natury zachowajmy do niej szacunek, dbając o jej czystość.
- Alfons Mucha | F. Champenois Imprimeur-Éditeur | 1897
Secesja to kierunek, dla którego charakterystyczne jest posługiwanie się motywami floralnymi i zoomorficznymi. Artyści zachwyceni pięknem natury, naśladowali jej obłe kształty, zniewalające kolory i niepowtarzalne struktury. Kwiecista obfitość jest charakterystyczną cechą sztuki Alfonsa Muchy. Tworzył on przede wszystkim plakaty w technice litografii. Jest to jedna z tradycyjnych technik graficznych, którą moglibyśmy, nieco anachronicznie, nazwać ekologiczną, ponieważ ta sama blacha litograficzna mogła być używana wielokrotnie, a to w sztuce plakatu było niezwykle istotne.
Przeczytaj również: Te sukienki królują na TikToku. Czym jest mesh dress i jak stylizować ją zimą?
Apaszka „Nazywaj ją jak chcesz”
Cytryna, pierożek, muszelka, bułeczka, pusia, funia, kuciapka, kokosza, szparka, pipka. Każde z tych słów wywołuje rumieniec na twarzy. Czemu tak trudno nam o niej mówić, skoro od niej zaczyna się wszystko? Ta apaszka porusza trudny temat rozmów o cipce, ale jest też przypomnieniem o cyklicznych badaniach, które w naszym kraju wciąż są zaniedbywane przez wiele kobiet. Pamiętajmy, że najpiękniejsze jesteśmy po prostu zdrowe.
- Édouard Manet | Olimpia | 1863 | realizm
Dlaczego nagość Olimpii wywołała skandal, skoro przez wieki artyści malowali nagie kobiety? Do tego momentu przedstawiano bowiem nagość pod pretekstem Biblii lub mitologii. Manet radykalnie zerwał z konwenansami pokazując prawdziwą, współczesną kobietę, którą w dodatku można było zidentyfikować. Była to Victorine Meurent – znana modelka, pozująca dla wielu artystów aktywnych w Paryżu tamtych czasów. Manet przedstawił ją jako bezwstydną kurtyzanę, co spotkało się z największą falą krytyki pruderyjnego paryskiego społeczeństwa. Wizerunek kobiety, która przejmuje kontrolę nad swoim ciałem choć spotkał się z odrzuceniem, dziś jest ikonicznym dziełem w historii sztuki.
Apaszka „Międzypokoleniowa”
Ta najstarsza zerka w przeszłość, bo w niej skrzętnie schowała to, z czego dziś jest zbudowana. Odwaga, miłość, cierpliwość, mądrość i dobroć. Najmłodsza z ciekawością w oku spogląda w przyszłość. Jeszcze niezupełnie gotowa na to, co los zapisał jej na swoich kartach. Niesiona dziedzictwem kobiet, które były przed nią, kiedyś zawojuje świat. To pewne. Ta tu i teraz patrzy dumnie w codzienność, bo przeszłość już nie jest jej, a na przyszłość wciąż musi czekać. Dlatego żyje tym co tu i teraz. Dokładając wszelkich starań, by dumnie być pośrednikiem pomiędzy tymi, których już nie ma i tymi, które nadejdą.
- Mary Cassatt Młoda matka szyjąca | 1900 | impresjonizm
Co mogę zrobić, by dziewczynkę opierającą się na kolanach swojej matki czekała lepsza przyszłość? To pytanie zapewne zadawała sobie Louisine Havemeyer, która zakupiła ten obraz. Była ona feministką, kolekcjonerką i mecenaską, która dzięki sztuce starała się wyzwolić kobiety z patriarchalnego porządku świata. Organizowała wystawy swojej pokaźnej kolekcji sztuki, podczas których zbierała fundusze na walkę o prawa wyborcze kobiet. „Młoda matka szyjąca” była jedną z bohaterek tych wystaw, a tym samym miała swój udział w powstaniu Narodowej Partii Kobiet.
Przeczytaj również: Najpiękniejsze świąteczne piżamy polskich marek
Zdjęcie główne: mat. prasowy
