OD REDAKCJI
Powinności to dekalog, cała reszta to jego mniej lub bardziej dozwolone interpretacje. Tak mi się kiedyś napisało, chyba zgrabnie. Każda z nas “powinna” w sobie wszystko mądrze i według własnej miary rozważyć. “Mam koleżankę jeszcze z czasów licealnych – napisała do mnie jedna z czytelniczek – która od lat i konsekwentnie żyje według zasady: powinni to inni, nie ja. Nie jest starą panną, lecz rozwódką, nie ma dzieci, nie jest miła i z tolerancją dla innych ma poważne kłopoty. Zrobiła karierę zawodową tam, gdzie nie powinna, w związku z tym musiała się natychmiast przekwalifikować. Jeździ samochodem szybciej, niż powinna, nie zajmuje się starą matką tak, jak powinna. Ale w jej życiorysie naprawdę nie zgadza się jedynie to, że według wszystkich powinna być szczęśliwa, a nie jest”. Byłoby za prosto powiedzieć, że tak ułożyło się jej życie – tak ułożyła je sobie sama. Dlatego przytaczam w tym miejscu słowa guru amerykańskich kobiet Oprah Winfrey.
“Nigdy więcej nie zrobię niczego dla kogoś innego, jeśli nie będę do tego całkowicie przekonana. Nie zgodzę się na spotkanie, nie zadzwonię, nie napiszę listu, nie będę sponsorem ani nie wezmę udziału w żadnej działalności charytatywnej, dopóki nie będę w stu procentach pewna swojej decyzji. Stawiam na własną intuicję, bo chcę żyć w zgodzie z samą sobą”, powiedziała w jednym z wywiadów. Tylko tyle i aż tyle. Reszta to odwaga zgrabnie połączona z tak zwaną życiową mądrością.
Pozdrawiam serdecznie,
Małgorzata Domagalik
